Kościół jest, bo jest Chrystus

(Mt 16,13-19)

Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?” A oni odpowiedzieli: „Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”. Jezus zapytał ich: „A wy za kogo Mnie uważacie?”. Odpowiedział Szymon Piotr: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Na to Jezus mu rzekł: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego: cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”.

To Pan buduje Kościół, nie człowiek. To Jego, Boża inicjatywa, Jego całkowita własność. Nie jest on – Kościół – uczyniony ręką ludzi. 

Ale Chrystus potrzebuje współpracowników. Apostołów, uczniów, nas wszystkich. Piotr jest Opoką, fundamentem. Ten sam Piotr, który zaparł się Mistrza trzykrotnie. Wierutnie skłamał. Ale ten sam Piotr wyznał w Niego wiarę: „Ty jesteś  Mesjasz, Syn Boga żywego”. Rozpoznał Pana.

Nasuwa mi się taka puenta. Otóż, Kościół dzieje się wszędzie tam; tam dojrzewa, gdzie ochrzczeni, mimo swoich wad, grzechów i słabości, są świadomi ciągłego konieczności nawracania się i wyznawania, swym życiem, wiary w Jedynego Prawdziwego Boga, Jezusa Chrystusa.

Bo w Kościele najważniejszy jest Chrystus. Nie inaczej. Kościół jest, bo jest Chrystus. I człowiek bardziej jest, bo może żyć w Kościele.