Karmmy się Życiem, aby żyć

Mt 14,13-21 

Gdy Jezus usłyszał o śmierci Jana Chrzciciela, oddalił się stamtąd łodzią na pustkowie, osobno. Lecz tłumy zwiedziały się o tym i z miast poszły za Nim pieszo. Gdy wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi i uzdrowił ich chorych.

A gdy nastał wieczór, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: «Miejsce to jest pustkowiem i pora już późna. Każ więc rozejść się tłumom: niech idą do wsi i zakupią sobie żywności».

Lecz Jezus im odpowiedział: «Nie potrzebują odchodzić;wy dajcie im jeść!»
Odpowiedzieli Mu: «Nie mamy tu nic prócz pięciu chlebów i dwóch ryb».
On rzekł: «Przynieście Mi je tutaj».

Kazał tłumom usiąść na trawie, następnie wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo i połamawszy chleby, dał je uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do syta, a z tego, co pozostało, zebrano dwanaście pełnych koszy ułomków. Tych zaś, którzy jedli, było około pięciu tysięcy mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci.

Wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo i połamawszy chleby, dał je uczniom. Mt 14,19

Rozmnożenie chleba i ryb oraz nakarmienie tłumów zapiera dech w piersiach. Można pomyśleć: gdyby dziś Jezus karmił ludzi w taki sposób, kościoły nie świeciłyby pustkami. Byłaby to największa akcja ewangelizacyjna. Tyle że tak nie jest. Nie dlatego, że Jezus przestał działać, ale dlatego, że to człowiek nie chce już iść za Nim. Nie słucha Jego słów ani poleceń. Nie chce też podzielić się z Nim tym, co posiada. Dramatem nie jest więc niemoc Boga, ale niemoc człowieka. Trafnie podpowiada nam bł. Karol de Foucauld: „Każdego dnia musimy karmić się Jezusem, tak jak codziennie jemy chleb – bo On jest Chlebem Życia”. Karmmy się Życiem, aby żyć.