Zaczyna się spełniać proroctwo Symeona

Łk 2,41-52 

Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy miał On lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: „Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie”. Lecz On im odpowiedział: „Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócili do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu. Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi.

Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca? Łk 2,49

Jeszcze niedawno mały Jezus teraz już dorośleje. Zostaje w Jerozolimie i wydaje się zdziwiony tym, że rodzice Go szukali. Wróci jeszcze z nimi do Nazaretu i, jak pisze Ewangelista, będzie im „poddany”. Ale przyjdzie dzień, gdy całkowicie poświęci się sprawom swojego niebieskiego Ojca.

Jest pewnym paradoksem, że dzień, w którym Maryja z Józefem znajdują Jezusa, to jednocześnie ten dzień, kiedy zaczynają Go tracić. Zaczyna się spełniać proroctwo Symeona o mieczu boleści, który z powodu Syna przeniknie duszę Maryi. Tak najczęściej i w naszym życiu jest: by kiedyś na wieczność je odzyskać, najpierw trzeba je stracić.