Abp Przybylski podczas ingresu: śląski lud wciąż potrzebuje Jezusa

W drzwiach katedry Chrystusa Króla nowy metropolita katowicki ucałował krzyż, oddając cześć Chrystusowi Ukrzyżowanemu. Następnie uczynił znak krzyża pobłogosławioną wodą i pokropił nią wiernych. W procesji udał się do kaplicy Najświętszego Sakramentu na chwilę adoracji.

Momentem, który podkreślił fakt, że abp Przybylski obejmuje swój urząd z polecenia w jedności z papieżem Leonem XIV, było odczytanie bulli papieskiej. Dokonał tego ks. Tomasz Wojtal, kanclerz Kurii Metropolitalnej. „Mając na uwadze potrzeby duchowe i duszpasterskie umiłowanego Kościoła katowickiego, wakującego po przeniesieniu czcigodnego brata Adriana Józefa Galbasa SAC na stolicę warszawską i oczekującego na nowego biskupa, ku Tobie, czcigodny Bracie, kierujemy nasze serce, jako że w świadczonej dotąd pomocy biskupowi częstochowskiemu okazałeś się obdarzony wieloma zaletami i dlatego słusznie wydajesz się odpowiednim do podjęcia nowych i znaczniejszych obowiązków duszpasterskich” – odczytał ks. Wojtal.

Następnie bp Marek Szkudło, dotychczasowy administrator archidiecezji i abp Antonio Guido Filipazzi, nuncjusz apostolski, przekazali pastorał – symbol władzy i odpowiedzialności, opieki i troski nad powierzonym mu Kościołem katowickim. Kolejnym znakiem objęcia urzędu pasterskiego było zajęcie miejsca na katedrze biskupiej – miejscu, z którego biskup będzie nauczał.

Obrzędy wstępne ingresu zwieńczyło homagium – uroczyste pozdrowienie złożone przez przedstawicieli wiernych, prezbiterów i osoby życia konsekrowanego. Po złożeniu wyrazu oddania i szacunku rozpoczęła się Liturgia Słowa.

Swoją homilię nowy metropolita katowicki abp Andrzej Przybylski rozpoczął od słów: „Franciszku, odbuduj mój Kościół!”, które przed wiekami usłyszał Biedaczyna z Asyżu, którego wspomina się w liturgii Kościoła właśnie 4 października. – I rzeczywiście zostawiając swój rodzinny dom św. Franciszek znalazł dom w Kościele. Po ludzku patrząc kiepska to była wymiana. Zostawił wygodny i bogaty dom swojego ojca, żeby zamieszkać w rozwalających się kościółkach wokół Asyżu – mówił abp Przybylski. – To nie mury ani zewnętrzne bogactwo i wygody świątyni pozwoliły mu się zadomowić w Kościele, ale odczuł w nim boską obecność, tak słodką i bliską, że właśnie w Kościele niegdyś odległy Bóg stał się dla Franciszka namacalnie obecnym – wyjaśnił.

Nowy metropolita katowicki zachęcił wiernych, aby sobotni ingres nie był tylko uroczystością biskupa, ale „odnowionym wejściem nas wszystkich do wnętrza Kościoła Chrystusowego”. – Paradoksalnie może nam być nawet trudniej wejść na nowo w ten Kościół niż św. Franciszkowi. Z jednej strony ten nasz lokalny Kościół ma już 100 lat, ma swoje osiągnięcia, tradycje i zwyczaje, ma swoją piękną historię utkaną przez wierzących biskupów i kapłanów, oddany i wierny śląski lud, ma też swoje struktury, okazałą katedrę, kurię, instytucje, ma swoje parafie i dekanaty z pięknymi kościołami i sanktuariami – wymieniał. – To wszystko może nas uśpić i sprawić, że obrośniemy w pychę i samozadowolenie, że będziemy w Kościele bardziej widzieć siebie niż ubogiego Jezusa. Trudniej nam też wejść w ten Kościół również dlatego, że wciąż nie jest on wolny od ludzkich brudów i słabości, nieprzejrzystego zarządzania i błędów, które skrupulatnie wykorzystują wilki po to, aby rozproszyć owczarnię, oddzielić ją od pasterzy, a potem uczynić łatwym łupem dla swojej konsumpcji – zauważył abp Przybylski.

Metropolita wskazał, że zgodnie ze swoim biskupim zawołaniem rozpoczyna posługę w Katowicach „in Christo” – „w Chrystusie” - i podobnie jak jego poprzednicy na tym urzędzie, będzie robił wszystko, „żeby Chrystus był uwielbiony w Kościele i na ziemi Górnego Śląska, żeby jaśniał pięknem swojego oblicza, blaskiem swojej prawdy, żarem miłości, pewnością nadziei, która jest w Nim i radością w Duchu Świętym”.

Abp Przybylski przyznał, że widzi „w Kościele katowickim szczególną syntezę tego, co tradycyjne, mocne i zakorzenione z tym, co nowoczesne i rozwijające się”. Zwrócił uwagę na konieczność działalności ewangelizacyjnej i duszpasterskiej wśród dzieci i młodzieży, aby śląskie parafie były dla młodych przestrzenią do budowania relacji z Bogiem i między sobą. Jako nieodłączną część lokalnego Kościoła wymienił także działania na rzecz osób ubogich i potrzebujących. Zachęcił, by oprócz pomocy charytatywnej tę płaszczyznę traktować jako „wielkie dzieło ewangelizacji, bo najwięcej cudownego działania Boga można doświadczyć w świecie ludzi słabych”.

W homilii abp Przybylski zwrócił się również do księży i osób konsekrowanych. – Jesteśmy najpierw wezwani do wiarygodnego świadectwa miłości do Boga i życia Ewangelią. Formacja seminarzystów i stała formacja księży, to nasze wspólne zadanie. Wzór tego mamy nie tylko w błogosławionych kapłanach naszej archidiecezji, ale w wielu z was, którzy gorliwie i z oddaniem wypełniacie swoje powołanie. Wzajemnie mobilizujmy się do kapłańskiej świętości i pomagajmy sobie w walce o nasze nawrócenie, oderwanie od grzechów i nadużyć, dźwigając siebie po bratersku w naszych wypaleniach i kryzysach – powiedział.

Na zakończenie nowy metropolita zachęcił wszystkich wiernych lokalnego kościoła do podjęcia wspólnej drogi, która rozpoczyna się w Roku Świętym 2025, a zmierzać będzie do obchodów 2000. rocznicy Odkupienia w roku 2033. – Przed nami osiem lat wspólnej drogi do rocznicy najważniejszych źródeł naszego zbawienia. Chciałbym, abyśmy nie zaniedbując wspólnej drogi z Kościołem powszechnym i Kościołem w Polsce, który nam będzie podpowiadał konkretne kierunki tej drogi, przeszli te lata drogami człowieka, poświęcając je kolejno dzieciom, młodzieży, małżeństwom i rodzinie, ludziom pracy i nauki, kapłanom i osobom konsekrowanym, ludziom starszym, chorym i ubogim, żeby na koniec pochylić się nad rzeczywistością parafii i wspólnot kościelnych – podsumował abp Andrzej Przybylski.