Światło w ciemności

(Łk 17, 5-10)

Apostołowie prosili Pana: «Dodaj nam wiary».

Pan rzekł: «Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze”, a byłaby wam posłuszna.. Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: „Pójdź i siądź do stołu”? Czy nie powie mu raczej: „Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił”? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”.

Wiara rodzi się ze spotkania człowieka z  Bogiem żywym. Jest słuchaniem i widzeniem zarazem. Oświeca całe istnienie człowiek. Jest lampą, która prowadzi w nocy. Tak pisze o niej papież Franciszek w „Lumen fidei”, encyklice o świetle wiary (por. Lumen Fidei, 4.6.30.57); która – jak wiemy – została przygotowana przez Benedykta XVI, zaś dokończona przez jego następcę, Franciszka?

A jaka jest nasza wiara? Często licha. Ledwo się tli. A może przygasa i obumiera. Potrzebujemy odwagi apostołów. Ich pełnego wiary wołania: „Panie, przymnóż nam wiary”. Po to, by uważniej Go słuchać, wyraźniej widzieć i nieść światło w ciemności. Słowem: by spotkać żywego i prawdziwego Boga w naszym życiu.