Są takie głody w nas, które tylko On sam może zaspokoić

Mt 15,29-37 

Jezus przyszedł nad Jezioro Galilejskie. Wszedł na górę i tam siedział. i przyszły do Niego wielkie tłumy, mając z sobą chromych, ułomnych, niewidomych, niemych i wielu innych, i położyli ich u Jego stóp, a on ich uzdrowił. Tłumy zdumiewały się, widząc, że niemi mówią, ułomni są zdrowi, chromi chodzą, niewidomi widzą. i wielbiły Boga Izraela.

Lecz Jezus przywołał swoich uczniów i rzekł: «Żal Mi tego tłumu! Już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają, co jeść. Nie chcę ich puścić zgłodniałych, żeby ktoś nie zasłabł w drodze». Na to rzekli Mu uczniowie: «Skąd tu na pustkowiu weźmiemy tyle chleba, żeby nakarmić tak wielki tłum?» Jezus zapytał ich: «ile macie chlebów?» Odpowiedzieli: «Siedem i parę rybek».

A gdy polecił tłumowi usiąść na ziemi, wziął siedem chlebów i ryby i odmówiwszy dziękczynienie, połamał, dawał uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do syta, a pozostałych ułomków zebrano jeszcze siedem pełnych koszów.

Jezus przywołał swoich uczniów i rzekł:  „Żal Mi tego tłumu!”. Mt 15,32

Ile razy nasze spotkania z Jezusem wyglądają tak, jak to z tłumem potrzebujących, którzy przychodzą i powierzają Mu chromych, ułomnych, niewidomych, niemych i wielu innych. Jezus jednak widzi więcej potrzeb osób przychodzących do Niego. Tłum prosi o uzdrowienie, a Jezus dostrzega ich głód, zmęczenie drogą, wie, czego potrzebują. Cud rozmnożenia chleba interpretowany jest jako zapowiedź Eucharystii, w której możemy się karmić samym Jezusem. Może czasem także przynosimy do Niego nasze liczne sprawy, trudności, a nie dostrzegamy, że są takie głody w nas, które tylko On sam może zaspokoić, i takie pragnienia serca, na które tylko On może odpowiedzieć.