bł. Filip Rinaldi

Niewielkie włoskie miasteczko. W nim niewielki dom. A w jego wnętrzu wielki rejwach , jaki potrafi zrobić tylko dziewięcioro małych dzieci. Dziewięcioro? Chwileczkę. Jeden, dwa, trzy… Twarz mamy robi się sroga. Jest tylko ośmioro. Brakuje pięcioletniego Filipa. Gdzie mógł się podziać ten niesforny malec? Na szczęście jest niedaleko. Ukryty za drzewami podgląda grupkę chłopców w różnym wieku, stojącą na pobliskim kościelnym placu. Chłopcy, jak to chłopcy, dokazują, ale towarzyszący im kapłan nie jest tym bynajmniej zgorszony. Raczej go to cieszy, w końcu przyjechał tutaj z nimi na wycieczkę. Wyrwał ich choć na chwilę z robotniczego otoczenia, żeby pokazać piękno świata i w ten sposób zbliżyć do Boga. Wzrok kapłana pada w pewnym momencie na ukrywającego się Filipa. Patrzy na malca uważnie, w końcu zachęca, żeby podszedł. Zdążą zamienić ze sobą zaledwie parę słów, zanim w powietrzu rozlegnie się głośne wołanie: 'Filip!'. Wystraszony malec obróci się na pięcie i pobiegnie do domu, ale tego spotkania i tego wzroku księdza już nie zapomni. Miną lata, Filip będzie robił w życiu różne rzeczy, ale jego serce znajdzie ukojenie dopiero wtedy, gdy w 1877 roku jako dorosły mężczyzna wstąpi do salezjańskiego zakładu dla spóźnionych powołań i stanie się najbliższym współpracownikiem tego kapłana, którego spotkał w wieku 5 lat. Bo św. Jan Bosko w małym Filipie Rinaldim dostrzegł wtedy swojego błogosławionego następcę w dziele pracy z dziećmi i młodzieżą.