107,6 FM
Wyszukano wyników: 2904
Płyń w stronę Wschodzącego Słońca
„Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu” (J 20,1). Maria szła do grobu w ciemnościach, jeszcze pogrążona w nocy śmierci. Ale poranek był blisko, słońce już wschodziło. Wschodzące słońce jest symbolem zmartwychwstałego Pana. Łódź Kościoła, łódź mojego życia ma płynąć w stronę Wschodzącego Słońca, żyjącego Pana.
Tęsknota za Pocieszycielem
Fatima to tajemnica Maryi, ale także prostej, dziecięcej wiary. Dzieci są ufne, lepiej rozumieją, że warto być zależnym od innych, od Boga. Nie wstydzą się szukać Pocieszyciela. Twarze ludzi na tym zdjęciu mówią wiele. Oni szukają pocieszenia.
„Nie zostawię was sierotami. Przyjdę do was” (J 14,18). Ta obietnica sprawdziła się w Fatimie. Obecność Maryi jest znakiem miłości Boga.
Przynieś owoc!
Łatwo się usprawiedliwiać: „Jedynie siejemy. Nie zbieramy żadnych owoców”. Ta prawda może stać się bezpieczną, pobożną wymówką. Jezus wysyłający apostołów, by „szli i owoc przynosili”, mówi jednak wprost:
Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami.
(J 15,8)
Sami swoi
Najtrudniej rozpoznać proroka w rodzinnym domu. Nieprzypadkowo przysłowie mówi, że najciemniej jest pod latarnią. Największe problemy z rozpoznaniem Mesjasza mieli ci, którzy znali Go od dziecka i mijali się z Nim na uliczkach Nazaretu. Z powątpiewaniem szemrali:
Czyż to nie jest Jezus, syn Józefa, którego ojca i matkę my znamy?
Jakżeż może On teraz mówić: „Z nieba zstąpiłem”.
(J 6,42)
Antywirus
„Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się!” – podpowiadał święty Paweł Filipianom. To również cenna wskazówka dla Polaków, dla których narzekanie jest sportem narodowym.
Błogosławiony lud, który umie się cieszyć i chodzi, Panie, w blasku Twojej obecności (Ps 89,16)
– śpiewany w dzisiejszym psalmie. Źródłem naszej radości jest zapewnienie, że „Chrystus, powstawszy, już więcej nie umiera, a śmierć nad Nim nie ma już władzy”.
Krok wiary
Gdyby Jezus rozmnożył chleb, a potem powiedział apostołom: „A teraz, panowie, zajmijcie się dystrybucją”... Ale nie…
Zastosował „mnożenie przez dzielenie” i wysłał uczniów z kawałkiem chleba i ryby w dłoni. Mogli się solidnie wygłupić. Gdyby nie ruszyli się z miejsca, tłum pozostałby głodny. Uczynili krok wiary i usłyszeli:
Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zginęło.
(J 6,12)
Cała naprzód!
To my, namaszczeni językami ognia, powinniśmy nadawać światu ton, zaskakiwać kreatywnością. To nasze działania powinno się komentować. To my jesteśmy marszem życia przez cmentarze świata.
Czy nie sądzicie, że Ten, który stworzył wielką armię z doliny wypełnionej suchymi kośćmi, jest w stanie ożywić współczesny Kościół? Jedyny warunek – poddanie się Jego prowadzeniu.
Wtedy rzekł On do mnie: „Prorokuj nad tymi kośćmi i mów do nich:
»Wyschłe kości, słuchajcie słowa Pana! Oto Ja wam daję ducha, byście ożyły«”.
(Ez 37,4-5)
Zejdź na ziemię, Synu!
Pokolenia Polaków wychowały się na opowieści o królu Kazimierzu Wielkim, który odziany w łachmany odwiedzał podwładnych. „Podzieliłeś się ze mną chlebem i chatą” − rzekł
do ubogiego chłopa. „Ja ci do chrztu syna trzymać będę”. Ta barwna opowieść blednie przy dokonaniach Tego, którego Biblia nazywa Królem królów i Panem panów. On nie przebrał się za człowieka. Stał się nim. Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel. Iz 7,14
