Nie daj nam ich potłuc doszczętnie

J 17, 20-26

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami:

«Ojcze Święty, nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, by świat uwierzył, że Ty Mnie posłałeś.

I także chwałę, którą mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, że Ty Mnie posłałeś i że Ty ich umiłowałeś, tak jak Mnie umiłowałeś.

Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata.

Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem, i oni poznali, że Ty Mnie posłałeś. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich».

Proszę… za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie. J 17,20b

Tak, Panie, to my, czyli ci, „którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie”. Po dwóch tysiącach lat spełnia się w nas to, o co się modliłeś w ciemną noc przed torturami i śmiercią. Wierzymy, że posłał Cię Ojciec do spalonych słońcem, pokrytych pustynnym pyłem wsi Galilei i do nas, z wilgotnej północy, żyjących w dorzeczu Wisły i Odry, dwadzieścia wieków później. Że umiłował nas Ojciec. Że dotyka nas Wasza miłość, czyli Duch. Że z tego żyjemy. I niesiemy to wszystko w glinianych naczyniach. Nie daj nam ich potłuc doszczętnie. Chroń je na zakrętach historii, na kocich łbach naszego życia. Aby miłość, którą umiłował Cię Ojciec przed założeniem świata, była w nas. I Ty byś był w nas.