Św. Jan XXIII.

Jego nauczyciele zgodnie podkreślali, że był niezwykle zdolny – przeskakiwał klasy, uczył się błyskawicznie, kochał historię. Żołnierze w czasie I wojny światowej przyznawali, że był oddanym kapelanem i sanitariuszem. Politycy Turcji, Grecji i Bułgarii znali go jako biegłego w sztuce dyplomacji wizytatora apostolskiego. Dla swoich diecezjan z Wenecji był natomiast uśmiechniętym i sprawnym metropolitą, który pochodził z ludu, miał poczucie humoru i duży dystans do siebie. W czasie konklawe w 1958 roku, gdy za jedenastym razem głosy padły właśnie na niego uznano, że wybrano "papieża przejściowego", bo liczył sobie wtedy już 77 lat. Niewiele później mieszkańcy Rzymu przecierali oczy ze zdumienia, bo zobaczyli papieża, który pali fajkę, odpowiada na pytania, nie boi się fotoreporterów i opuszcza Wieczne Miasto udając się na spotkanie z więźniami, którzy z oczywistych powodów nie mogli sami do niego przyjść. Tym jednak z czego znają go dzisiaj wszyscy, jest rozpoczęcie przez niego epokowego procesu ‘aggiornamento’ – dostosowywania Kościoła do czasów współczesnych, czego widocznym znakiem stało się zwołanie Soboru Watykańskiego II. Zapomniałem podać o kim mowa? Dobrze, zrobię to, choć nie wierzę, by było to konieczne. Wspominamy dzisiaj św. Jana XXIII.