On umarł i zmartwychwstał. Oto pełnia Dobrej Nowiny!

Mt 28,8-15  

Gdy anioł przemówił do niewiast, one pośpiesznie oddaliły się od grobu, z bojaźnią i wielką radością, i pobiegły oznajmić to Jego uczniom.

A oto Jezus stanął przed nimi, mówiąc: «Witajcie!». One podeszły do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. A Jezus rzekł do nich: «Nie bójcie się! Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech udadzą się do Galilei, tam Mnie zobaczą».

Gdy one były w drodze, niektórzy ze straży przyszli do miasta i powiadomili arcykapłanów o wszystkim, co zaszło. Ci zebrali się ze starszymi, a po naradzie dali żołnierzom sporo pieniędzy i rzekli: «Rozpowiadajcie tak: Jego uczniowie przyszli w nocy i wykradli Go, gdy spaliśmy. A gdyby to doszło do uszu namiestnika, my z nim pomówimy i wybawimy was z kłopotu».

Ci więc wzięli pieniądze i uczynili, jak ich pouczono. I tak rozniosła się ta pogłoska między Żydami, i trwa aż do dnia dzisiejszego.

One podeszły do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. Mt 28,9

W Mateuszowej relacji z dnia zmartwychwstania czytamy: „Podeszły do Niego, objęły Go za nogi i oddały mu pokłon”. Takie zdanie łatwo „przelecieć wzrokiem” albo pozwolić, by wpadło ono jednym uchem, a wypadło drugim. Potraktować je jak zwykły łącznik między ważniejszymi fragmentami. A tymczasem ono samo jest bezcenne. Kobiety przybliżyły się do Niego, a więc widziały Go wyraźnie. Objęły Jego nogi, dotyk potwierdził to, czego nie ogarniał rozum. Wreszcie „oddały Mu pokłon”, rozpoznając w Nim swojego umęczonego i ukrzyżowanego Nauczyciela. Ewangelie zmartwychwstania potwierdzają to, co wypowiadamy, wyznając naszą wiarę: On umarł i zmartwychwstał. Oto pełnia Dobrej Nowiny!