To Bóg decyduje, kiedy i w jaki sposób pokaże Siebie

Mt 12,14-21 

Faryzeusze wyszli i odbyli naradę przeciw Jezusowi, w jaki sposób Go zgładzić.

Gdy się Jezus dowiedział o tym, oddalił się stamtąd. A wielu poszło za Nim i uzdrowił ich wszystkich. Lecz zabronił im surowo, żeby Go nie ujawniali. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza:

«Oto mój Sługa, którego wybrałem;
Umiłowany mój, w którym moje serce ma upodobanie.
Położę ducha mojego na Nim, a On zapowie Prawo narodom.

Nie będzie się spierał ani krzyczał i nikt nie usłyszy na ulicach Jego głosu.
Trzciny zgniecionej nie złamie ani knota tlejącego nie dogasi, aż zwycięsko sąd przeprowadzi.
W Jego imieniu narody nadzieję pokładać będą».

Aby Go nie ujawniali. Mt 12,16

Zakaz sformułowany przez Jezusa nie jest przejawem kokieterii ani fałszywej skromności. To Bóg decyduje, kiedy i w jaki sposób pokaże Siebie. Tekst grecki w dosłownym tłumaczeniu podaje, „aby nie czynili Jego objawienia” (hina me faneron poiesosin). Człowiek może jedynie o Jezusie świadczyć, naznaczając przekaz swoją osobowością (dlatego dokonujemy egzegezy Pisma Świętego), ale Bóg ukazuje Siebie sam. Pełnia prawdy o Synu Człowieczym objawia się w bezpośrednim kontakcie z Nim. To, co przekazuje o Nim człowiek, ma przekierować ku spotkaniu z żywym Synem Bożym, a nie stanowić synonim objawienia.