On szuka tych, o których świat zapomniał

Mt 18,1-5.10.12-14 

Uczniowie przystąpili do Jezusa, pytając: «Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?»

On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. A kto by jedno takie dziecko przyjął w imię moje, Mnie przyjmuje. Baczcie, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie.

Jak wam się zdaje? Jeśli ktoś posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich, to czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się błąka? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło nawet jedno z tych małych».

Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Mt 18,3

W oczach Boga największym nie jest ten, kto imponuje światu, lecz ten, kto ufa jak dziecko. Dzieci nie udają, nie budują pozycji. Ich wielkość tkwi w prostocie i otwartości. Jezus nie żąda od nas słabości, lecz zależności: byśmy nie opierali się na sobie, ale pozwolili się prowadzić. To trudne dla dorosłych, którzy przywykli kontrolować i oceniać. A to właśnie pokora, nie prestiż, otwiera serce na królestwo. Każdy człowiek – zwłaszcza najmniejszy, zagubiony, niezauważony – ma dla Boga ogromną wartość. On szuka tych, o których świat zapomniał. Dlatego prawdziwa duchowość nie polega na wzniosłych słowach, lecz na uważności wobec słabych. Im bliżej jesteśmy tych, których inni pomijają, tym bliżej jesteśmy Boga.