Wszystko należy do Boga

Łk 12,13-21 

Ktoś z tłumu rzekł do Jezusa: «Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem». Lecz On mu odpowiedział: «Człowieku, któż Mnie ustanowił nad wami sędzią albo rozjemcą?»

Powiedział też do nich: «Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś ma wszystkiego w nadmiarze, to życie jego nie zależy od jego mienia».

I opowiedział im przypowieść: «Pewnemu zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał w sobie: „Co tu począć? Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów”. I rzekł: „Tak zrobię: zburzę moje spichlerze, a pobuduję większe i tam zgromadzę całe moje zboże i dobra. I powiem sobie: Masz wielkie dobra, na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij i używaj!” Lecz Bóg rzekł do niego: „Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, co przygotowałeś?”

Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty u Boga».

Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty u Boga. Łk 12,21

Cóż z tego, o co codziennie zabiegamy, będzie z nami w wieczności? Co z sobą zabierzemy? Czy codzienna praca i zmęczenie, jakie niesiemy w swoim ciele i psychice, będą w oczach Boga skarbem czy prochem? Pytań wiele, a o odpowiedź trudno. Najczęściej mówimy: „to zależy”. Meandrując od skrajności w skrajność.

Od „wszystko dla Boga” do „wszystko dla mnie”. Nie potrafimy odnaleźć złotego środka. Podpowiedzią niech będzie Ewangelia: wszystko należy do Boga i Bóg wszystkim z nami się podzielił. Oddając Panu wszystko, co posiadamy, robimy miejsce Jemu i temu, czym On chce się z nami podzielić.