107,6 FM
Wyszukano wyników: 849
Zaproś Go!
Mamre po hebrajsku oznacza „gorycz” i znakomicie opisuje stan ducha Abrahama siedzącego pod dębem „w najgorętszej porze dnia” (to również nieprzypadkowy opis). Gdzie obietnice, które usłyszał? Gdzie potomstwo, o którym wspominał Najwyższy? Czyżby poszedł za Nim na próżno? Gdy ujrzał trzech aniołów, oddawszy im pokłon do ziemi, rzekł: O Panie, jeśli darzysz mnie życzliwością, racz nie omijać Twego sługi! (Rdz 18,2-3). Zaproś Go do swej goryczy. Odpowie na zaproszenie.
Daleko, a blisko
Warunkiem modlitwy jest pokora. Nikt z nas nie jest godny stać przed Bogiem. Nasze ręce są puste. Nosimy w sobie, a czasem „na sobie”, historię grzechu. W czasach Jezusa celnik był synonimem grzesznika. Dziś Jezus może opowiedziałby o więźniu, który stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi, mówiąc: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!”. (ŁK 18,13). Stał z daleka, ale Bóg był blisko niego.
Inaczej
Rabini pisali, że Najwyższy przedstawiał się jako „Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba”, bo do każdego z nich przychodził inaczej. Co to znaczy? Nie przyjdzie do mnie tak, jak zapukał w Płocku do Faustyny czy w San Giovanni Rotondo do o. Pio. Przyjdzie inaczej. „Pan Bóg ma kilka iliardów sposobów na to, by spotkać się z człowiekiem” – opowiadał o. Joachim Badeni. „Nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją”(Łk 20,38).
To nie oni!
Najłatwiej wskazać oskarżycielskim palcem na innych i w nich widzieć źródło problemu. Prawdziwe do bólu stwierdzenie Tomasza à Kempis: „Jaki kto jest wewnątrz, taki widzi świat zewnętrzny” pokazuje, że źródło problemu nie tkwi w pełnych zawirowań czasach czy chaosie postchrześcijańskiego świata, ale w nas samych. Jezus jest stanowczy:
Nic nie wchodzi z zewnątrz w człowieka, co mogłoby uczynić go nieczystym; lecz to, co wychodzi z człowieka, to czyni człowieka nieczystym.
(Mk 7,14-15)
Oczekiwanie pośród zmagań
Pożar potrafi zniszczyć w kilka minut życiowy dorobek nawet całych pokoleń, może też odebrać ludziom życie. W obliczu takich gwałtownych, niszczących zdarzeń człowieka może dopaść zwątpienie, rozpacz. Jesteśmy tak łatwopalni. Paweł pisze: „cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić” (Rz 8,18).
I tłumaczy, że teraźniejsze cierpienia wyzwalają tęsknotę za wyzwoleniem, za trwałym ratunkiem. Nadzieja pośród zniszczenia ma często postać wzdychania do Boga: „ratuj, zbaw, ocal”. W Tobie nadzieja.
Najnowsze w serwisie
- Katowice. Jubileuszowa pielgrzymka kapłanów i diakonów
- Abp Andrzej Przybylski o nadziei, wspólnocie i wierze młodego pokolenia
- KEP. Apel Komisji Wychowania Katolickiego związku z wprowadzeniem do szkół przedmiotu edukacja zdrowotna
- Koleje Śląskie. Ruszają bezpośrednie połączenia z Częstochowy do Krakowa
- Słowo bp. Marka Szkudło w związku z nominacją nowego arcybiskupa metropolity katowickiego
