107,6 FM
Wyszukano wyników: 80791
Idzie niebo ciemną nocą…
Czy możemy się dziwić, że część Izraela nie przyjęła nowonarodzonego Mesjasza? Jak poczulibyśmy się, gdyby ktoś w absolutnych ciemnościach oślepił nas ostrym światłem latarki? Przez moment zdezorientowani nie widzielibyśmy absolutnie niczego. „Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło” (Iz 9,1). Ten, który „przywdział mrok jako zasłonę wokół siebie”, przychodzi na ziemię jako Światło świata.
Miłujmy się, nie zabijajmy
Historia Alfiego poruszyła ludzi na całym świecie. Odsłoniła też prawdę o cywilizacji, która odcinając się od swoich chrześcijańskich korzeni, stacza się w totalitaryzm. Wyjściem jest powrót do Chrystusa, do Ewangelii. „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem” (J 15,12). Mamy się wzajemnie miłować, nie zabijać.
Święta cierpliwość
Istotą Adwentu jest oczekiwanie. Zbliżają się święta, czas wspólnoty, prezentów, radości. Zbliża się też koniec świata – prawdziwe święta. Pytanie, czy się na nie załapiemy. W czekaniu ważna jest cierpliwość. Przy czym ważniejsza od naszej jest ta Boża. „Nie zwleka Pan z wypełnieniem obietnicy – jak niektórzy są przekonani, że Pan zwleka – ale On jest cierpliwy w stosunku do was. Nie chce bowiem niektórych zgubić, ale wszystkich doprowadzić do nawrócenia” (2 P 3,9).
Kim jesteś? Kim się stajesz?
Słowo Boże mówi dziś sporo o powołaniu.
„Kimże będzie to dziecię?” (Łk 1, 66) – pytają ludzie, widząc niezwykłe okoliczności narodzin św. Jana. „Istotnie ręka Pańska była z nim”(Łk 1,66). Każdy z nas ma być artystą, w tym sensie, że powinien stworzyć ze swojego życia arcydzieło. Bóg daje talenty, powołuje, inspiruje. Do nas należy odpowiedzieć na wezwanie. Ręka Pana jest także nad tobą. Trzeba tylko dać się poprowadzić.
Co mam w swoim spichlerzu?
Kiedy staniemy przed Bogiem, nie będzie się liczyła wielkość naszych ziemskich „spichlerzy” ani to, jak bardzo będą one wypełnione.
Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, co przygotowałeś? Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty u Boga
(Łk 12,20-21).
To przestroga, która skłania do przyjrzenia się naszym własnym pragnieniom. O jakie dobra najbardziej zabiegam – te gromadzone w ziemskich „spichlerzach”
czy te, które sprawiają, że będę „bogaty u Boga”?
