107,6 FM

Zmarł ks. Feliks Folejewski SAC

Był niestrudzonym apostołem Miłosierdzia Bożego. Pogrzeb 25 i 26 września.

W jednym z wywiadów zapytany, czym jest Boże Miłosierdzie, odpowiedział: - To nie jest tania uczuciowość. To bezgraniczne zaufanie. Człowiek powinien zaufać Bogu, ale też uświadomić sobie, jak bardzo Bóg mu zaufał; a potem przyjąć ten dar i przekazywać go - mówił kapłan. - Jeśli mam świadomość, że ktoś mnie kocha, to byłbym ostatnim niewdzięcznikiem, gdybym lekceważył i ranił tę miłość.

Swoim życiem głosił orędzie o Bożym Miłosierdziu. Był wieloletnim opiekunem duchowym Ruchu Rodziny Rodzin, asystentem kościelnym miesięcznika Sióstr Loretanek „Różaniec”.

Był następcą ks. Jerzego Popiełuszki w duszpasterstwie ludzi pracy archidiecezji warszawskiej. Jako doświadczony duszpasterz rodzin i rekolekcjonista, głosił w seminariach, domach zakonnych, wspólnotach i parafiach, zarówno w Polsce, jak i za granicą.

Od lat poważnie chorował na serce. Mimo wielu zawałów, nie zwolnił tempa życia i duszpasterstwa. Na pytanie o zdrowie zawsze odpowiadał: "Jezu ufam Tobie!".

Urodził się 4 sierpnia 1934 r. w Suwałkach, w ówczesnej diecezji łomżyńskiej, w rodzinie szewca Józefa i Jadwigi z d. Pacewicz. Miał dziewięcioro rodzeństwa. W okresie wojny ojciec zaczął pracę na kolei. Sakrament bierzmowania przyjął w 1946 r. w Suwałkach przez posługę bpa łomżyńskiego Stanisława Kostki Łukomskiego. 1 września 1949 r. rozpoczął naukę w Małym Seminarium Duchownym w Wadowicach na Kopcu. Tu poznał orędzie miłosierdzia Bożego, które stanie się inspiracją dla jego pracy apostolskiej. Już wówczas postrzegano go jako doskonałego organizatora, a przede wszystkim ceniono jako świetnego polonistę i literata. Sutannę stowarzyszenia otrzymał w Otwocku 12 września 1952 r. z rąk prowincjała ks. Stanisława Czapli i tamże 1 lipca 1953 r. złożył pierwszą konsekrację na ręce ks. Józefa Wróbla, a wieczną w Rucianem-Nidzie 1 lipca 1957 r. na ręce ks. Franciszka Bogdana. Studia filozofii (1953-55) i teologii (1955-59) odbył w Ołtarzewie. Święcenia kapłańskie przyjął 11 czerwca 1959 r. w Ołtarzewie z rąk bp. Zygmunta Choromańskiego.

Po święceniach przebywał w Gdańsku w domu przy ul. Elżbietańskiej, gdzie w naszym studium pastoralnym pogłębiał wiedzę teologiczną (1959-60), a następnie pracował tam w duszpasterstwie (1960-61). W latach 1961-64 studiował dogmatykę na Wydziale Teologii KUL, gdzie uzyskał stopień magistra-licencjusza teologii (1964) na podstawie pracy Nauka o apostolstwie ludzi świeckich według pism Wincentego Pallottiego (Lublin 1964), pisanej pod kierunkiem ks. prof. Wincentego Granata. Od 30 września 1964 r. prowadził wykłady teologii dogmatycznej w seminarium w Ołtarzewie i podejmował prace duszpastersko-rekolekcyjne w seminariach duchownych, domach zakonnych, wspólnotach i parafiach, zarówno w Polsce, jak i zagranicą.

Z 31 sierpnia 1966 r. został przeniesiony do Warszawy i rozpoczął pracę w duszpasterstwie Ruchu Apostolskim „Rodzina Rodzin”, która stała się jego pasją życia. W Warszawie pełnił też funkcję rektora domu (1976-78) i proboszcza parafii Chrystusa Króla (1977-78). W latach 1978-80 sprawował obowiązki ojca duchownego w seminarium w Ołtarzewie. W 1980 przeszedł zawał serca, po którym rozpoczął rehabilitację zdrowotną. Przebywał wtedy w domach Sióstr Urszulanek Unii Rzymskiej, spełniając równocześnie obowiązki kapelana sióstr, najpierw od 1 września 1980 r. w Nałęczowie, a następnie od 1 września 1982 r. w Milanówku. Podjął też od 1982 r. funkcję zastępcy redaktora naczelnego czasopisma „Królowa Apostołów”, spieszył z pomocą pasterską młodym małżeństwom na terenie Warszawy i był spowiednikiem kleryków w Ołtarzewie. Jeszcze w 1982 r. przeszedł kolejny zawał, a w następnym roku operację serca w Klinice Kardiochirurgicznej w Monachium, która według niego była „darem Bożego Miłosierdzia”. Od 15 września 1983 r. przynależał ponownie do domu w Warszawie przy ul. Skaryszewskiej. Powrócił wówczas do zajęć duszpasterskich w Ośrodku „Rodziny Rodzin”, pisał teksty konferencji ascetycznych na miesięczne dni skupienia dla naszych domów i prowadził rekolekcje dla księży, alumnów i sióstr zakonnych. Jeszcze przez kilka lat dalszych jeździł w okresie wakacyjnym do Niemiec na rehabilitację i kontrolne badania lekarskie, prowadzone przez klinikę uniwersytecką i finansowane przez niemiecką Caritas.

Zanim otwarły się możliwości pracy duszpasterskiej na Litwie, Białorusi i Ukrainie, ks. Feliks wyjeżdżał konspiracyjnie z posługą kapłańską na te tereny. Spotykał się też i pracował ze Stefanem kard. Wyszyńskim oraz Ojcem Świętym Janem Pawłem II. W okresie stanu wojennego i po jego odwołaniu kolportował wydawnictwa podziemne, a w latach 1982-89 współorganizował patriotyczne uroczystości. Pełnił obowiązki duszpasterza akademickiego oraz otoczył duchową opieką grupę katolickich filmowców współpracujących z Komisją Episkopatu ds. Społecznego Przekazu (nominacja 8 czerwca 1984 r.). Był następcą bł. Jerzego Popiełuszki w duszpasterstwie ludzi pracy archidiecezji warszawskiej (1984-89) i organizował spotkania ludzi „Środowisk Pracy” na Jasnej Górze. Spełniał też obowiązki duszpasterskie przy kościele św. Stanisława Kostki na Żoliborzu. Przez trzy kadencje wchodził w skład Komisji Episkopatu ds. Duchowieństwa oraz przynależał do Komisji Przygotowawczej do II Polskiego Synodu Plenarnego (synod w latach 1991-99). Był długoletnim pielgrzymem Warszawskiej Pieszej Pielgrzymki na Jasną Górę i jednym z organizatorów grup „17-tek”. W strukturach Stowarzyszenia wchodził w skład różnych komisji, ciał doradczych i sekretariatów.

Złoty jubileusz 50-lecia kapłaństwa ks. Feliks obchodził w czerwcu 2009 r.. Z tej okazji napisał: „Trzy proste słowa: dziękuję, przepraszam, proszę, obecne w życiu każdego człowieka prawie od dzieciństwa. Gdy są zapomniane robi się ciemno. Tak bardzo są potrzebne, żeby zobaczyć drogę swojego życia. Drogę, na której jest wszystko. Czas i miejsce. Wzloty i upadki. Radość i smutek. Osamotnienie i szczęście bycia razem z ludźmi. Choroba i dziwne uzdrowienia. Grzech i żal. Modlitwa sięgająca nieba i przykra oschłość. Zwyczajne chwile i świętowanie. I ta cudowna świadomość, że jest to ciągle droga Boża” (F. Folejewski, Dziękuję, Warszawa 2009, s. 5). Na jubileuszowym obrazku napisał wtedy: „Nie ma zasług, jest tylko dług wdzięczności spłacany Bogu i ludziom… teraz i przez wieki”.

Ksiądz Feliks jest autorem książek: Dziękuję... (Warszawa 2009) i Wszystko jest darem (Warszawa 2009). Angażował się w prace Ośrodka Studiów Pallotyńskich, przekształconego później w Instytut Apostolski i kolejno w Instytut Teologii Apostolstwa, poprzez publikację tekstów z zakresu tematyki apostolstwa ludzi świeckich. Przez wiele lat był asystentem kościelnym miesięcznika Sióstr Loretanek „Różaniec”. Był redaktorem pallotyńskich czasopism „Królowa Apostołów” (w latach 1982-95) i „Być Sobą” (1993-95) oraz autorem licznych publikacji, które wydawał w różnych czasopismach i biuletynach.

Zmarł w nocy z 22 na 23 września 2015 r. przeżywszy 81 lat w tym 63 lata w Stowarzyszeniu Apostolstwa Katolickiego (Pallotyni) i 56 lat posługi kapłańskiej.

Jak podaje na swojej stronie internetowej warszawsko-praska kuria, obrzędy pogrzebowe śp. ks. Feliksa Folejewskiego SAC będą przebiegały według następującego porządku:

  • w piątek 25 września, o godz. 20.00, rozpocznie się czuwanie modlitewne przy trumnie Zmarłego w pallotyńskim kościele pw. Chrystusa Króla przy ulicy Skaryszewskiej 12 (możliwość wpisu do księgi pamiątkowo-kondolencyjnej).
  • w sobotę 26 września o godz. 9.00, modlitwa pożegnania i przewiezienie ciała Zmarłego do Katedry warszawsko-praskiej.
  • o godz. 11.00 Msza Święta w intencji śp. ks. Feliksa Folejewskiego pod przewodnictwem ks. abp. Henryka Hosera SAC, biskupa warszawsko-praskiego.
  • Po Mszy Świętej ciąg dalszy obrzędów pogrzebowych na Cmentarzu Bródnowskim ze złożeniem ciała do grobu w kwaterze pallotyńskiej

 

Świadectwo ks. Feliksa Folejewskiego SAC
Jacek Wróbel

« 1 »
oceń artykuł Pobieranie..

Zapisane na później

Pobieranie listy

Reklama